Terapia Bowena

Czym jest Technika Bowena:

Technika Bowena to jedyna w swoim rodzaju forma neuro-mięśniowego przeprogramowania. Działa nie tylko poprzez układ nerwowy zarówno na poziomie strukturalnym jak i mięśniowym, ale także przez układ limfatyczny i krążenie. Jest to technika znana ze swej efektywności w dolegliwościach wewnętrznych jak i w procesie rehabilitacji.

Technika Bowena to nowa koncepcja pracy z ciałem, która ani nie pochodzi od żadnej innej znanej dotąd metody, ani nie jest do żadnej z nich podobna:

• Skrzywienia zazwyczaj się prostują – jednak bez manipulacji stawami i kośćmi, tak jak ma to miejsce w terapii manualnej.
• Napięcia mięśniowe i nadwyrężenia ustępują, powraca normalny przepływ w ramach układu limfatycznego, jednak bez ucisku na mięśnie, który stosuje się w masażu.
• Widać natychmiastową poprawę w meridianach (liniach łączących poszczególne punkty akupunkturowe), jednak ta technika leczenia nie opiera się na meridianach i nie przypomina akupunktury czy akupresury.
• Często zachodzą wewnętrzne zmiany natury psychologicznej, jednak nie jest konieczne wywołanie reakcji emocjonalnej, która ma miejsce w ramach terapii działających na relację umysł-ciało.
• Właściwie każdy odczuwa przyjemny stan relaksacji, któremu towarzyszy głębokie odczucie dobrego samopoczucia i spokoju.

Jak wygląda sesja:

Na technikę terapeutyczną Bowena składają się łagodne ruchy wykonywane kciukami i palcami dłoni na mięśniach i tkankach łącznych, które można stosować zarówno na gołej skórze jak i w ubraniu. W ten sposób wysyłane są sygnały w głąb ciała, które uruchamiają pamięć komórek o preferowanym, zrelaksowanym i zharmonizowanym stanie dobrego samopoczucia. Pomiędzy każdą sesją ruchów następuje konieczna kilkuminutowa przerwa, w czasie której pacjent leży i odpoczywa w samotności, podczas gdy jego ciało wykorzystuje potrzebny dla siebie czas do przetworzenia sygnałów i zainicjowania procesu leczenia.
Rezultaty bywają niezwykłe, nawet już po pierwszej wizycie, ponieważ ciało kontynuuje proces samoleczenia przez następnych kilka dni.
Często wystarczy tylko kilka wizyt aby rozpocząć proces radzenia sobie z określoną dolegliwością. Przy czym terapeuta może skupić się na określonym problemie albo podejść do ciała jako całości.
Sesje terapeutyczne wykonuje się co siedem dni.
W przeciwieństwie do innych terapii bezpośrednich, w Technice Bowena zabieg nie polega na zastosowaniu siły fizycznej. Terapeuta nie wymusza na ciele aby robiło „to, co się mu karze”, lecz pozwala mu samodzielnie wykonać pracę, która jest konieczna aby uleczyło się w odpowiednim dla siebie czasie.

Jak działa?

Istnieje kilka teorii starających się wyjaśnić podłoże działania Techniki Bowena. Jedna z nich sugeruje, że „ruchy Bowena” stymulują pracę proprioreceptorów, czyli receptorów czucia głębokiego obwodowego układu nerwowego. Ten proces pobudza ciało do „przeorganizowania się” i do powrotu do swego naturalnego stanu zdrowia. Proprioreceptory są odpowiedzialne za rejestrowanie informacji dotyczących pozycji oraz ruchów ciała i znajdują się w tkance łącznej, mięśniach, ścięgnach, więzadłach i powięziach.
Jeden z typów receptorów, nocyceptor, odgrywa szczególnie ważną rolę jeśli chodzi o efektywność Bowenowskiej techniki leczenia. Nocyceptory są odpowiedzialne za rejestrowanie nieprzyjemnych bodźców, które potencjalnie, bądź realnie, mają niszczycielski wpływ na tkanki. Czasami nazywa się je receptorami bólu, niemniej jednak nazwa ta może być myląca, ponieważ ból jest w rzeczywistości rejestrowany na wyższym poziomie, przez mózg. Nocyceptory występują w większości tkanek, ale jest ich szczególnie wiele w powięzi (łac. fascia), czyli włóknistej błonie, która otacza i podtrzymuje mięśnie, tkanki oraz wiele organów. Powięź tworzy przestrzeń pomiędzy poszczególnymi grupami mięśni, pomiędzy pojedynczymi mięśniami, pojedynczymi włóknami, i tak dalej, aż do mikroskopijnych podziałów, pozwalając w ten sposób na optymalny i zdrowy przepływ płynów do wszystkich mięśni i stawów, w całym ciele.
Kiedy ciało ulega kontuzji, np. złamanego palca stopy, nocyceptory wysyłają automatyczny sygnał o prędkości 70-120 metrów na sekundę za pomocą włókien doprowadzających do wzgórza, znajdującego się w mózgu. Następnie informacja ta jest przetwarzana przez korę mózgową i odsyłana z powrotem wzdłuż innych włókien do uszkodzonego miejsca, aby rozpocząć proces gojenia poprzez obkurczanie mięśni i zainicjowanie stanu zapalnego danego obszaru.
Jeżeli ból utrzymuje się przez dłuższy czas, powięź pozostaje w stanie przykurczenia dla ochrony bolącego obszaru, powodując dysfunkcję bądź ograniczenie ruchu otaczającej daną część tkanki. Dlatego nawet po zagojeniu się kości ciągle kulejemy, ponieważ powięź pozostaje w tej samej pozycji i w ten sposób ogranicza możliwość poruszania się.
Przy każdym Bowenowskim ruchu następuje poruszenie powięzi. Jest ona minimalnie drażniona, ale nie oddziela się jej na siłę. W momencie gdy przyczepy powięzi zostają poluźnione a tkanka łączna blizny mięknie i kurczy się, powięź może zredukować swoje napięcie. W ten sposób struktury mięśniowo-szkieletowe są w stanie zwiększyć zakres wykonywanych ruchów i wykorzystać cały swój potencjał. W konsekwencji również system nerwowy, naczynia krwionośne i węzły chłonne znajdujące się w owej rozluźnionej tkance mogą funkcjonować bardziej optymalnie.
Niezbyt intensywne ruchy Bowena przyczyniają się do rozciągania włókien kolagenowych oraz do zmian w tkance łącznej. To z kolei stymuluje nocyceptory, znajdujące się w powięzi oraz tkance łącznej, do wysyłania przez centralny system nerwowy „nie-negatywnych” impulsów do kory mózgowej, która odczytując owe sygnały inicjuje proces samoleczenia odpowiedniego dla danego etapu „naprawy”. Kora mózgowa wysyła drogą włókien odprowadzających sygnał do zlikwidowania stanu zapalnego i rozluźnienia włókien mięśniowych oraz tkanki łącznej.